Ik heb een droom. Ik droom van een time-out centrum waar iedereen welkom is die op de een of andere manier aan zichzelf wil werken. Als je het terrein op komt voel je het al: hier is het veilig, hier kom je thuis. Het centrum ligt heerlijk afgelegen, midden in de natuur. De gebouwen die er staan zijn allemaal zo mooi in het landschap geïntegreerd dat het je in eerste instantie niet eens opvalt dat ze er staan. Als je goed kijkt zie je dat er zonnepanelen geplaatst zijn, en als je verder zou kijken dan zou je merken dat alle energie die hier verbruikt wordt op een duurzame manier tot stand komt. Hiervoor heb je echter niet direct tijd, want je wordt enthousiast begroet door een vrolijke hond. Op het uitgestrekte terrein wonen veel dieren: honden, katten, paarden, kippen… Allemaal hebben ze hun eigen rol in het centrum. De honden zorgen voor huiselijkheid, de paarden bieden ondersteuning, de kippen geven hun eieren, en de katten houden ondertussen toezicht op dit alles.
Je loopt over het pad naar het dichtstbijzijnde gebouw. Er hangt een bordje ‘receptie’ aan de deur. Voordat je bij de ingang bent komt er een vriendelijke vrouw naar buiten. Ze heet je hartelijk welkom en je voelt dat het gemeend wordt. Ze brengt je naar je verblijf: een ruime kamer met een prachtig uitzicht over het terrein. Je hebt een kamer voor jezelf, vertelt de vrouw, want het is heel belangrijk dat je een plek hebt waar je je terug kunt trekken en waar je ’s nachts kunt slapen in je eigen energie. Ze laat je achter in je kamer om je spullen uit te pakken en even te acclimatiseren. Voordat ze vertrekt vraagt ze of je naar beneden wil komen als je daar klaar voor bent, zodat je verblijf verder gepland kan worden.
Nadat je je spullen een plekje hebt gegeven en even hebt genoten van het mooie uitzicht loop je naar beneden. De vrouw van de receptie ziet je komen en loopt je tegemoet. Achter haar staat een man die zich voorstelt als degene die samen met jou je verblijf vorm zal gaan geven. Jullie gaan samen een kamer binnen en hij vraagt je plaats te nemen. In het gesprek dat volgt probeert de man een zo compleet mogelijk beeld te krijgen van jouw doelstellingen, noden en wensen. Hij legt uit dat het programma dat je zult gaan volgen helemaal op jou is afgestemd. Het is de bedoeling dat je op die manier het maximale uit je verblijf en jezelf kunt halen. Je voelt je gezien en begrepen.
Na het gesprek met de man krijg je een rondleiding van hem. Hij laat je zien waar er gegeten wordt (in een gezellige eetzaal), waar je je kunt ontspannen (in een woonkamer met boekenkasten en een open haard), waar de coachingsessies doorgaan en waar er meditatie en lichaamswerk gedaan wordt. Ook laat hij je het atelier zien, waar geschilderd en gebeeldhouwd kan worden. Buiten wijst hij je de moestuin en hij legt uit dat je als je dat wil ook mee kunt helpen met het onderhouden ervan. In de verte zie je de paarden in de wei staan, en de man vertelt dat de sessies met de paarden achter die wei plaatsvinden.
De rondleiding loopt ten einde en je maakt kennis met je medegasten. Het zijn er nu twee, een man en een vrouw die beide al een paar maanden op het centrum verblijven. Volgende week is er een speciale themaweek waar nog eens vijf mensen aan deel zullen nemen. De man die je heeft rondgeleid vertelt je dat er nooit meer dan 8 à 10 gasten op het terrein verblijven. Dat geeft je een vertrouwd gevoel.
Je ziet een pad dat naar een bos leidt. Op je vraag waar dat pad naartoe gaat antwoordt de man dat er achter dat bosje een aantal woningen liggen, waar een aantal medewerkers van het centrum wonen. Hen zul je vanavond bij het avondeten ontmoeten.
De man vertrekt met je medegasten nadat hij je verzekert dat je je hier helemaal thuis mag voelen en je ook zo mag gedragen. Je voelt je opgelucht. Je gaat zitten op een bankje en terwijl de zon steeds lager zakt geniet je van de rust en het gezang van de vogels. Je bent benieuwd naar de tijd die komen gaat. Natuurlijk ben je ook wat gespannen, maar je aankomst hier heeft je vertrouwen gegeven. Je kunt hier als een ander mens vertrekken als je je daarvoor inzet.
Na een tijdje merk je dat je honger begint te krijgen en je herinnert je dat de man verteld had dat er ’s avonds gezamenlijk gegeten wordt. Je staat op en loopt over het terrein naar de centrale eetruimte. Als je daar aankomt zitten de meeste mensen al aan de lange tafel. Je ziet de mensen die je vanmiddag al ontmoet hebt, maar ook een paar nieuwe gezichten. Ook zitten er een paar kinderen aan tafel. Eén van de mensen die je nog niet kent ziet je binnenkomen en nodigt je uit om een plekje te zoeken. Je voelt je direct opgenomen in het geheel. Je gaat zitten en wordt aangesproken door de persoon die naast je zit. Ze vertelt dat zij een van de mensen is die op het terrein wonen, twee van de kinderen aan tafel zijn van haar. Ze doet wat organisatorisch werk voor het centrum en werkt daarnaast als coach. Ze zal één van de mensen zijn die met jou zullen werken.
Terwijl je zit te praten komt de kok vertellen dat het eten klaar is. Iedereen pakt zijn bord en schuift aan om op te scheppen. De kok stelt zich aan je voor terwijl hij zelf ook een bord pakt. Hij vertelt dat al het voedsel dat op het centrum gegeten wordt biologisch is, en dat de meeste groenten van eigen teelt zijn. Het valt je op dat er een ruime keuze aan eten is en dat iedereen iets anders neemt. Sommige mensen zonderen zich af terwijl anderen elkaar juist opzoeken. Iemand legt je uit dat iedereen hier helemaal vrij is om te doen wat goed voelt voor hem of haar, zolang het niemand schaadt. Het geeft je een vrij gevoel dat je je niet druk hoeft te maken over wat wel en niet hoort.
Na het eten brengt iedereen zijn bord naar de keuken en een paar mensen blijven er om op te ruimen. Je ziet een lijst hangen met daarop een afwasschema, en het lijkt erop dat iedereen een keertje aan de beurt komt. Tot je verrassing staat je eigen naam er ook al op! Het doet je goed om zo opgenomen te worden. Omdat het vandaag je beurt nog niet is verlaat je de keuken. Je volgt een paar anderen naar het woongedeelte. Iemand zorgt voor thee en koffie, en op de gezellige sofa ontstaan er allerlei gesprekken tussen mensen, gast en bewoner, jong en oud. Het verwondert je dat iedereen zo open met elkaar omgaat, maar iemand legt je uit dat dat nu net de bedoeling is. Iedereen speelt een rol in het maken van de sfeer en juist daardoor kan iedereen zich zo thuis voelen.
Je begint moe te worden en besluit te gaan slapen. De vrouw die je vanmiddag heeft opgevangen is er ook nog en als ze ziet dat je aanstalten maakt om naar boven te gaan komt ze naar je toe. Ze vraagt of je je draai een beetje weet te vinden en of je nog iets nodig hebt. Je bent op dit moment helemaal voldaan en zegt haar dat ook, maar bedankt haar voor de goede zorgen. Ze vraagt je nog hoe laat je morgen zou willen ontbijten en dan vertrek je naar je kamer.
Daar aangekomen laat je je in de gemakkelijke stoel zakken en zucht eens diep. In gedachten laat je de dag nog eens passeren. Je voelt je rustig en vol vertrouwen. In de komende tijd zal blijken of je hier inderdaad kunt bereiken waar je voor gekomen bent. Maar op dit moment ben je gewoon heel blij dat je zo hartelijk ontvangen bent en dat er zoveel aandacht is voor jou persoonlijk en voor wat jij nodig hebt.
Morgen heb je een afspraak met de man die je heeft rondgeleid. Dan begint jouw persoonlijke, individuele programma, en daarmee de rest van je leven…
